زمان تقریبی مطالعه: 2 دقیقه
 

استعمال لفظ در شخص





استعمال لفظ در شخص بر اطلاق لفظ و اراده شخص آن لفظ اطلاق می‌شود.


۱ - تعریف



استعمال لفظ در شخص، از اقسام استعمال لفظ در لفظ و به معنای اطلاق لفظ و اراده شخص آن است.
در این نوع استعمال، لفظی بر زبان آورده شده و خود آن اراده می‌شود، نه نوع ، صنف و یا مثل آن، مانند آن که گفته شود «زید لفظ» و از آن، شخص کلمه زید قصد شود؛ یعنی لفظ زید، لفظ است.

۲ - دیدگاه اصولیون



درباره استعمال لفظ در شخص، میان اصولیون اختلاف است.
برخی مانند مرحوم « صاحب فصول » معتقدند صحت اطلاق مذکور بدون تأویل و تصرف، محل اشکال است، زیرا یا اتحاد دال و مدلول پیش می‌آید و یا مستلزم ترکیب قضیه از دو جزء خواهد بود، که هر دو باطل است.
برخی دیگر هم چون مرحوم « صاحب کفایة » معتقدند استعمال لفظ در شخص، استعمال نیست.
[۵] فاضل لنکرانی، محمد، سیری کامل در اصول فقه، ج۱، ص ۵۴۳-۵۴۱.
[۶] فاضل لنکرانی، محمد، کفایة الاصول، ج۱، ص۷۸.
[۷] سبزواری، عبدالاعلی، تهذیب الاصول، ج۱، ص۲۲.


۳ - پانویس


 
۱. خمینی، روح الله، مناهج الوصول الی علم الاصول، ج۱، ص۱۰۷.    
۲. اصفهانی، محمد حسین، الفصول الغرویة فی الاصول الفقهیة، ص۲۲.    
۳. آخوند خراسانی، محمد کاظم بن حسین، کفایة الاصول، ص۱۴.    
۴. آذری قمی، احمد، تحقیق الاصول المفیدة فی اصول الفقه، ص۱۷۱.    
۵. فاضل لنکرانی، محمد، سیری کامل در اصول فقه، ج۱، ص ۵۴۳-۵۴۱.
۶. فاضل لنکرانی، محمد، کفایة الاصول، ج۱، ص۷۸.
۷. سبزواری، عبدالاعلی، تهذیب الاصول، ج۱، ص۲۲.
۸. بروجردی، حسین، نهایة الاصول، ص۲۸.    


۴ - منبع



فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۱۸۵، برگرفته از مقاله «استعمال لفظ در شخص».    



آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.